Пас аз тамошои филми ҳуҷҷатии «Бозгашт аз ҷаҳаннам» ба хулосае омадан мумкин аст, ки инсон бо вуҷуди ба роҳи каҷ рафтану фикри ҷавононро коста гардонидан метавонад рӯзе аз карда пушаймон ва дар назди миллати худ багуноҳаш иқроршавад.

Айёмиддин Сатторов, ки мубаллиғ ва яке аз муассисони ТТЭ ҲНИ аст, тавонист он даҳшат ва манзараеро, ки номаш дӯзах аст, маънидод кунад. Солиёни дароз кирдори бархе аз ҷавонон ва сокинони раҳгумзадаи кишвар, ки нону намаки Ватанро хӯрдаву ҳавои онро кашида, имрӯз ба хотири маблағҳои калон зидди халқ, миллат, падар ва модари худ мебароянд, гуноҳест азим. Саркардаи ин ҳама нобасомониҳо нафароне ҳастанд, ки худро пайрави дини Ислом меноманду дар ҷойҳои муқаддас китоби Қуръони 

Карим дар даст, вале дар ботин кинаву адоват ва ҳисси нафрату бадбиниро доранд, ҷавонони наврустаро, ки дар айёми инкишофу донишандӯзӣ ҳастанд, бо ҳар васила гумроҳ месозанд.

Вале, токай? Рӯзе меояд, ки тамоми кирдорҳои бади паси парда буда аён мешаваду гунаҳкорон ҷазои сазовор мегиранд, зеро ҳар oғозеро анҷоме аст.  

Шояд нафароне, ки дар роҳи зиндагӣ саргумзадаанду бадоми фиреб афтодаанд, имрӯз пас аз тамошои филми ҳуҷҷатӣ дар дил оташаки умеди бозгашт ба Ватанро пайдо ва аз карда пушаймон мешаванду роҳи рости зиндагиро пеша мекунанд. Зеро хоини Ватан будану зидди кишвари худ баромадан оқибати хуб надорад. Дар ин роҳ ҷони чандин бародарони мо беҳуда барабас рафтаву фардо фарзандони онҳо ба камол расида, дар назди ҷамъият ва оила аз кирдори падар сар хам мекунанд. Вақте замони бозгашт аз ин роҳ ҳаст, бояд истифода бурд ва давоми умри худро баҳри осудагию оромии наздикону пайвандон ва миллату кишвар сарфа кард. Набояд баҳри маблағҳои гӯшношунид тинҷию оромии кишварро иваз кард!

Имрӯз дар чашмони Айёмиддин Сатторов нигоҳи пурумед ва пушаймонӣ аз кардаи худро пай бурдан мумкин аст ва гумон дорем, ки ин нафар охирин нест ва дигар фарзандони роҳгумзада, ки дар мамолики хориҷ мисоли ғулом гуфтаҳои душманони миллатро бечунучаро иҷро мекунанду зидди кишвари худ мебароянд, ба андеша омада, ба Ватани худ хоҳанд баргашт.

Дар деҳаамон мӯйсафеде буд ва ҳар гапу коре боиси тааҷҷубаш мегашт, ҳамон лаҳза мегуфт: «Бобо намурд, дар ин зиндагӣ ҳамаи балоро дид». Чун ҷавонтар будам, ба умқи ин сухан намерасидам. Ҳикмати баландашро тадриҷан дарк карда истодаам.

Чанд моҳе пеш Кабирӣ бо истифодаи таҷрибаи пирони наҳзатиаш ва роҳнамоии хоҷагони маънавиаш мехост боз ҷамъе равшанфикрони тоҷики дар хориҷ қарордоштаро бо баҳои чанд динору риёли барояш додаи дигарон бихараду мисли солҳои 90-ум қурбонии нақшаҳои ҳизби террористиаш созад. Аммо тираш хок хӯрд. Ҷамъомаде, ки гирд овард, амалан ба ҷаласаи хонаводагиаш табдил ёфт. Пеши онҳое, ки кафолати сохтани ИНОТ-и навро барояшон дода буд, шарманда шуду назди кишвари маълуме, ки ин ҳама маблағро барои ин маърака ҷудо карда буд (барои ташкили кору иҷораи толор, роҳхарҷии ба гуфти худашон 300 нафар даъватшуда, маблағи меҳмонхона ва хӯрду хӯрокашон бо кисапулию ғайра) қарздор. Акнун, ки корҳо барор нагирифт, роҳҳои дигари нишон додани худро пеш гирифт. Роҳҳои қаблан озмудашударо.

Моҳи январи соли 2016 падари 95-солааш (таваҷҷуҳ кунед – 95 сол, умре ки танҳо чанд фоизи кӯчаки насли инсонӣ мебинад ва муҷиби ҳасадхӯрист) бо дарди илоҳӣ даргузашт. Кабирӣ аз он ҳангомае бардошт, ки гӯё қиёмат қойим шуда: «ӯро Ҳукумат намонд хориҷа раваду ҳамин сабаби маргаш шуд». Хоҷагонаш ба ин муносибат хеле дастгири маънавию молиявиаш карданд. Худро нобино ҳам вонамуд карданд. Гӯё намедонистанд, ки ин шахс (манзур Кабирӣ) вақте модараш – кампири Сочак дар бистари беморӣ нафасҳои вопасини худро мекашид, на гуреза буду не таъқиб мешуд. Вакили парлумон буд. Аммо ширкат дар як конфронси муқаррарии бунёди Карнегиро аз паҳлуи модари бемор волотар донист ва ҳатто дар ҷанозааш ба таври телефонӣ (методи нави ҷанозахонӣ, ки метавон онро ҳамчун кашфиёти Кабирӣ ба қайд гирифт) иштирок кард.

Чун ҳама роҳҳо тамом шуданд, чун дид ягон таваҷҷуҳи ҷиддие нисбати «ҷасади беҷони сиёсиаш» ва ҳизби мурдааш эҳсос намегардад, тифли бемор – набераи чорсолааш Иброҳимро ба майдони сиёсатҳои ҳарроми худу хоҷагонаш кашид.

Ҳеҷ инсони солим аз бемории шахси дигар, хосатан агар тифли маъсуме бошад, хурсанд намешавад. Зеро ҳар касе, ки фарзанду дилбанде дар ҳаёт дорад, не барои худу на барои дигарон, ҳатто барои душмани худ бадиро намеписандад.

Ҳангомае, ки Кабирӣ ва 3-4 рӯзноманигори лошахӯр аз бемории Иброҳими чорсола барангехтанд, тамоми сиёҳии тиннату қалби касифи онҳоро рӯйи об баровард. Ҳатто аз бемории наберааш Кабирӣ имтиёзи сиёсӣ гирифтанӣ шуданд. Чуноне, ки дар ҷанозаи модараш бо телефон занг заду нутқи сиёсие анҷом дод ва тӯдае бесаводу содалавҳ бовараш карданд.

Акнун бозии наваш бо истифода аз бемории набера низ ончунон баъзе журналистони зудбовару эҳсосотиро тасхир кард, ки ҳамоно дар худро ба оғӯши Кабирӣ партофтанд.

Ин тифлаки ҳанӯз аз дарки дунё бехабар аз куҷо медониста бошад, ки бобои ғуломи нафсаш масти долларҳои хориҷисту ба кайфу сафо машғул. Ва ҳатто дарди ӯро барои ҷалб кардани диққати хориҷиҳо ба шахсияти худаш истифода бурд. Чуноне, ки марги падарашро истифода кард.

Ин сиёсатмадори террорист, айёру маккор хабари бемории набераашро тавре суистифода, тавре ҳангома кард, ки ҳисси тоҷики содалавҳу зудбоварро ба туғён дарорад, нафрати ӯро нисбати мақомоти интизомии кишвар бедор кунад. Ӯ парвои Иброҳими чорсола надошт. Гап танҳо сари ПИАР мерафт. Пиари сиёҳи Кабирӣ. Тифлаки маъсум ва дарди ӯ бояд ба хотири нигаҳдории номи Кабирӣ дар сархати расонаҳои иттилоотии моҷароҷӯ хизмат мекарданд. Чун бо мусоидати мақомоти давлатӣ ба хориҷа рафт, ҳам Кабирӣ хомӯш шуду ҳам думликонони ӯ. Касе аз тақдири ин тифл намепурсад.

Беномусӣ, бефаросатии Кабирист, ки ҳатто бо беморию вафоти пайвандони хонадонаш аз диди сиёсӣ менигарад. Хешро роҳбари ташкилоти сиёсии исломӣ медонаду қазову қадарро инкор месозад. Аз ин бармеояд, ки ҳатто эътиқодаш ҳам бофтаю сохта аст. Боз ҳамон сухани муйсафед: «намурдем ҳамаи балоро дидем».

Имрӯз боз «пиар»-ҷумбонӣ дорад. Даври конфронси САҲА дар Варшава. Вале аз қабл маълум аст, ки боз бо шармандагӣ рӯ ба рӯ хоҳад шуд. Ҳар кас ки ба хиёнат даст зад, дигар дар ду дунё рӯяш сиёҳ аст. Сиёҳие, ки бо ягон собун шуста нахоҳад шуд.

                Зиёев Баҳром,

         рӯзноманигор