Истиқлолият барои ҳар як миллат олитарин арзиши таърихӣ ва сиёсӣ ба ҳисоб меравад. Маҳз истиқлолият аст, ки ба давлат имконият медиҳад роҳи рушди мустақилро интихоб намуда, сиёсати дохилӣ ва хориҷии худро мустақилона амалӣ созад. Барои мардуми тоҷик 9-уми сентябри соли 1991 рӯзи муқаддас ва фаромӯшнашаванда гардид. Он на танҳо оғози давлати соҳибихтиёр, балки эҳёи худшиносии миллӣ ва пойдевори пешрафти иҷтимоию иқтисодӣ буд.

          Дар охири асри ХХ вазъияти ҷаҳонӣ тағйироти ҷиддиро таҷриба кард. Фурӯпошии Иттиҳоди Шӯравӣ ба як қатор ҷумҳуриҳо, аз ҷумла Тоҷикистон, имконияти ба даст овардани истиқлолияти воқеиро фароҳам овард. Аммо роҳи истиқлол барои тоҷикон осон набуд. Бӯҳрони иқтисодӣ, камбудиҳои сиёсӣ ва низоъҳои дохилӣ кишварро ба вазъияти бисёр мураккаб дучор сохтанд. Бо вуҷуди ин, мардуми тоҷик бо иродаи устувор истиқлолро ҳифз намуда, бо талошҳои худ ва бо роҳбарии Пешвои миллат аз вартаи ҷанги шаҳрвандӣ раҳо ёфтанд.

          Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар рӯзҳои сарнавиштсоз масъулияти таърихиро ба дӯш гирифта, барои ҳифзи давлатдории тоҷикон мубориза бурданд. Воқеан, таърих гувоҳ аст, ки маҳз сиёсати хирадмандона ва сулҳҷӯёнаи роҳбари давлат кишварро аз парокандагӣ наҷот дод. Имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар соли 1997 ҳамчун марҳилаи ҳалкунанда барои барқарории ваҳдати миллӣ ва суботи сиёсӣ арзёбӣ мешавад.

          Бо ташаббуси Пешвои миллат, истиқлолият ба арзиши воқеии худ ноил гардид:

• Сиёсат – таҳкими пояҳои давлатдорӣ, таъсиси муассисаҳои конститутсионӣ ва қабули Конститутсияи нави Ҷумҳурии Тоҷикистон.
• Иқтисод – таъмини субот ва оғози ислоҳоти сохторӣ, ки имрӯз ба рушди устувор оварда расонидааст.
• Фарҳанг ва маърифат – эҳёи суннатҳои миллӣ, эътирофи байналмилалии Наврӯз ва Шашмақом, таҳкими мақоми забони давлатӣ.
• Арсаи байналмилалӣ – таҳияи ташаббусҳои бузурги ҷаҳонӣ, хусусан дар масъалаҳои обу иқлим, ки мавқеи Тоҷикистонро дар сатҳи байналмилалӣ мустаҳкам намуд.

          Яке аз дастовардҳои муҳимтарини истиқлол худшиносии миллӣ мебошад. Пас аз садсолаҳо, миллати тоҷик соҳиби рамзҳои давлатӣ гардид: Парчам, Нишон ва Суруди миллӣ. Ин рамзҳо на танҳо нишони давлатдорӣ, балки омили ваҳдат ва худшиносии шаҳрвандон мебошанд. Ҳамчунин, бо тасдиқи мақоми забони тоҷикӣ ҳамчун забони давлатӣ, пояҳои фарҳанги миллӣ мустаҳкамтар гардиданд.

          Дар давоми зиёда аз се даҳсола Тоҷикистон аз кишвари буҳронзада ба давлати босуботу рушдёфта табдил ёфт. Барномаҳои стратегӣ ба марҳилаҳои нав роҳ кушоданд. Аз ҷумла:

• Энергетика – сохтмони НБО “Роғун” ҳамчун лоиҳаи аср;
• Нақлиёт ва коммуникатсия – аз байн бурдани бунбасти коммуникатсионӣ тавассути сохтмони роҳҳо ва нақбҳо;
• Амнияти озуқаворӣ – густариши соҳаи кишоварзӣ ва таъмини бозорҳои дохилӣ бо маҳсулоти миллӣ;
• Маориф ва илм – таъсиси муассисаҳои олии нави таълимӣ ва фиристодани ҷавонон барои таҳсил ба кишварҳои пешрафта.

          Имрӯз Тоҷикистон ба сифати давлати соҳибистиқлол ҳадафҳои стратегии худро муайян кардааст. Баробари татбиқи ин ҳадафҳо, кишвар ба рушди устувор, баланд бардоштани сатҳи зиндагии аҳолӣ ва густариши ҳамкориҳои байналмилалӣ қадам мегузорад. Ташаббусҳои ҷаҳонии Пешвои миллат дар масоили об, иқлим ва амният мавқеи Тоҷикистонро ҳамчун кишвари фаъоли ҷомеаи ҷаҳонӣ мустаҳкам кардаанд.

          Бо гузашти сию чор сол, метавон бо итминон гуфт, ки истиқлолият барои миллати тоҷик бузургтарин дастоварди таърихист. Агар ибтидои он бо мушкилоти ҷиддӣ оғоз шуда бошад ҳам, имрӯз Тоҷикистон бо ваҳдати миллӣ, сулҳи пойдор ва сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба сӯи ояндаи дурахшон устуворона қадам мегузорад. Истиқлолият на танҳо рамзи озодӣ ва давлатдорӣ, балки омили худшиносӣ ва пешрафти устувор аст. Ҳифз ва таҳкими ин дастоварди тақдирсоз вазифаи ҳар як шаҳрванди мамлакат мебошад.

            Сафаров Усмон Шаҳобиддинович, сармутахассиси раёсати таълими ДДТТ