Парчам танҳо порчаи матоъ нест - ин нафаси зиндаи миллат аст, рамзе, ки бо вуҷуди дар зоҳир содда буданаш, дар худ хотираҳои ҳазорсола, набзи имрӯза ва орзуҳои фардоро нигоҳ медорад. Ҳар кишвар метавонад қудрати иқтисодӣ, манобеи табиӣ ё артиши неруманд дошта бошад, вале бе рамзу нишонҳои муқаддасу ягонагӣ, аз ҷумла парчам,халқи он кишвар рӯҳи воқеии давлатдориро эҳсос намекунад. Парчам муқаддассотест, ки дар замони шодиву сурур боло меравад, дар лаҳзаҳои душвор бошад, мардумро ба оромӣ ва ҷасорат фаро мехонад: дар дасти сарбоз қувват мебахшад, дар нигоҳи модар умед мефурӯзонад, дар дили кӯдак ифтихор бедор мекунад.

Парчам ба инсон мефаҳмонад, ки ӯ танҳо як фарди ҷудогона нест, балки қисми як миллат, як таърихи муштарак ва як роҳест, ки аз гузашта ба имрӯз омада, ба сӯи оянда ҳаракат дорад. Он ба мо хотиррасон мекунад, ки пеш аз мо низ ҳазорҳо нафар ин роҳро тай намудаанд: ҷони худро фидо кардаанд, хоки муқаддасро ҳифз намудаанд, забон, фарҳанг ва арзишҳоро ба мо мерос гузоштаанд. Ҳар боре ки парчам дар бод ҷунбиш мехӯрад, гӯё замони гузашта низ ба ҳаракат омада, бо мо сухан мегӯяд: «Ифтихор кун аз ин Ватан, масъулияти худро эҳсос намо ва роҳи онро бо иззат идома деҳ».

Қудрати парчам дар он аст, ки мардумро аз ҷойҳои гуногун, аз табақаҳои мухталиф ва бо ҷаҳонбиниҳои ҷудогона ба як эҳсоси муштарак мепайвандад. Зери он фарқи миёни шаҳр ва деҳот, бой ва камбизоат, ҷавон ва пир камранг мешавад. Парчам ба ҳар кас эҳсос медиҳад, ки ӯ қисми як хонаводаи бузург аст - хонаводае, ки бо тамоми талхиву ширинии таърихаш, бо пурпечутобии роҳаш ва бо ҳамаи муваффақияту мушкилиҳояш ӯро пуштибонӣ мекунад. Миллат танҳо вақте қавӣ мешавад, ки ягонагӣ дорад, ва ҳеҷ чиз чун парчам қодир нест ин эҳсоси иттиҳод ва ҳамбастагиро бедор кунад. Бинобар ин, парчамро ҳамеша дар ҷойҳои баланд мегузоранд, то ба ҳама хотиррасон намояд, ки арзишҳои миллӣ аз манфиатҳои шахсӣ ҳамеша болотаранд.

Парчам рамзи истиқлол мебошад. Миллате, ки парчами худро соҳиб аст, соҳиби қаламрав, соҳибихтиёр ва соҳибтақдири хеш аст. То даме ки парчам парафшон аст, ҳеҷ кас ҳақ надорад бар миллат ҳукмронӣ кунад, арзишҳояшро коста созад ё роҳашро аз нав таъин намояд. Парчам ба ҷаҳон эълон мекунад, ки ин миллат роҳи худро интихоб кардааст - роҳе, ки шояд осон набошад, аммо аз они худи он аст. Аз ин рӯ, эҳтиром ба парчам танҳо эҳтиром ба матоъ нест; ин эҳтиром ба истиқлол, шаъну шараф ва маънавияти давлатдорӣ аст. Миллате, ки парчами худро қадр намекунад, тадриҷан эҳсоси худшиносии миллии худро низ аз даст медиҳад; вале миллати парчамдӯст худро дӯст медорад ва барои ояндаи худ масъулият мепазирад.

Парчам ҳамзамон рамзи сулҳ ва оромист. Ҳар вақте ки он ҷунбиши нарми бодро қабул мекунад, ба инсон хотиррасон месозад, ки ҳадафи ниҳоии давлатдорӣ - амнияти мардум, оромии фарзандон, рушду маърифат ва ободии сарзамин аст. Парчам ба мо меомӯзонад, ки сулҳ чизе тасодуфӣ нест: онро бояд ҳифз кард, онро бояд пос дошт ва онро бояд ба наслҳои нав омӯзонд. Дар хонае, ки парчам эҳтиром дорад, фарзандон низ эҳтироми Ватан, эҳтироми таърих ва арзишҳоро меомӯзанд. Парчам чун устоди хомӯш аст - сухане намегӯяд, вале дар ҳар ҳаракати худ дурсҳои бузург ниҳон дорад.

Парчам инчунин пайвандгари гузашта ва оянда аст. Рангҳо, рамзҳо ва тарҳи он ҳар кадом маънои муайян доранд ва ин маъноҳо танҳо нақшу нигор нестанд - инҳо қиссаҳои зиндаи миллатанд: қиссаҳои заҳмату корномаҳо, қиссаҳои пирӯзиҳо ва муборизаҳо, қиссаи он ки чӣ гуна мардум то имрӯз расидаанд. Парчам ба ҳар давлат мегӯяд: «Мо аз куҷо омадаем, ба куҷо равонаем ва чӣ чиз моро ба ҳам мепайвандад». Аз ин рӯ, он танҳо барои рӯзҳои ид нест - барои ҳар рӯзи оддӣ низ ҳаст. Дар мактабҳо парчам болои девор овезон аст, то ба ҳар кӯдак бигӯяд: «Ту бояд беҳтар шавӣ, зеро ин миллат ба ту такя мекунад». Дар идораҳо овехта мешавад, то ҳар корманд дарк кунад, ки кораш танҳо вазифа нест, балки хизмати Ватан мебошад. Дар марзҳо парафшон аст, то ҳар касе, ки аз ин сарзамин убур мекунад, эҳсос намояд, ки ин ҷо хоки муқаддас аст ва соҳиби он эҳтиром мехоҳад.

Парчам ба инсон қуввати маънавӣ мебахшад. Дар лаҳзаҳои хастагӣ, дар соатҳои ноумедӣ ё вақте бовар аз даст меравад, танҳо як нигоҳ ба парчам метавонад оташи рӯҳро дубора фурӯзон кунад. Чаро? Зеро парчам хотиррасон менамояд, ки пушти ҳар фарди ин миллат садҳо сол таърих, ҳазорҳо нафар ҳамватан ва садҳо умеду орзу меистад. Парчам масъулият, матонат ва ҳиммати инсонро бедор месозад.

Ҳамин тариқ, парчам танҳо рамзи расмӣ нест - ин ҷавҳари миллат аст. Рамзе, ки мардумро муттаҳид месозад, таърихро зинда нигоҳ медорад, ба оянда нур мепошад ва ҳар касро водор мекунад, ки барои рушди сарзамини худ талош кунад. Парчам даъвати ҳамешагии ваҳдат, ифтихор ва масъулият аст. Ва то даме ки миллат парчами худро дӯст медорад ва онро дар дил нигоҳ медорад, ин парчам низ ба он миллат неруи бардавому тавоно мебахшад - неруе, ки ҳеҷ тӯфон онро шикаста наметавонад.

Музамбила Султонӣ, омӯзгори кафедраи менеҷмент, маркетинг ва иқтисодиёти меҳнат